Kl.2 (9)

„Spojrzeć na nich z miłością”

Nasza modlitwa na początek jest taka (czyli taka, jak katecheta poprowadzi :-) - „Spójrzmy na krzyż z miłością. Jezus zawsze patrzy na nas z miłością. Modlitwa to patrzenie na siebie z miłością, my - na Boga, Bóg - na nas”.

Po modlitwie dużo trudnijesze zadanie - „usiądźmy w ciszy po modlitwie, bo jesteśmy kościołem”. Bunt się podniósł - „nie chcemy być kościołem, niech pan sobie będzie kościołem, a my jesteśmy ludźmi”. Nie jest mi do śmiechu, słyszę głos marnej pop-kultury.

Wypisałem na tablicy wielkimi literami - „JESTEŚMY KOŚCIOŁEM”.

Dopisywałem kolejne bieżące informacje (fakty religine):

– różaniec, godz.16.00

– msza szkolna niedzielna, godz. 10.30

– wobec rosnącego oczekiwania na ładny obrazek do malowania, dodaję jeszcze fakt kalendarzowy „1 października, św. Teresy, Tereską zwanej, doktora Kościoła i róże”

Boże prowadź! Nie daj mi się zepchnąć z dróg Twoich przez natrętnych intrygantów, którzy zbierają się i radzą za plecami, jak się mnie pozbyć. Skutki ich obecności  i działalności (także konspiracyjnej) są widoczne gołym okiem. Nieufność, podejrzliwość w życiu publicznym, brak dialogu między mieszkańcami (nawet najbardziej wykształconymi).

Kl.5 (4)

Swoim brakiem ludzkiej odpowiedzi sprowokowali ciąg zdarzeń. I nawiązanie do „wiara rodzi się ze słuchania” i pytania księdza w kościele na mszy szkolnej niedzielnej i opisu sytuacji, aż po sprawę podręcznikow.

Było tak:

– idę na koniec, staję nie zasłaniając nikomu krzyża Jezusa, czekam i czekam i czekam na cisze. I nic. Idę na przodek i pytam, dacie cisze początku (rozpocząć modlitwą), czy mam iść po wychowawcę? Pytam raz, drugi, tzeci. I nic (myślałem, że powiedzą tak lub tak i będzie można zacząć). Ani słowa, więc nie mam wyjścia, nie robię z gęby cholewy. Na korytarzu spotykam DyrKa, więc nie będę przeszkadzał wychowawczyni w jakiejś innej klasie. Chodźże DyrKa i zaświadcz. I znów pytam, czy ktoś opisze Dyrce sytuację. Nic. Więc muszę ja. Tu nastąpiła perora dyrektora.

Dalej już poszło. Wszystko bez nerwów, podnoszenia głosu, Bogu dzieki, obyło się tym razem. Ale problem gdzieś głęboko tkwi. Oni nie uważają się za partnerów naszych, a my... co zrobić, by przywrócić, a może ustanowić NORMALNOŚĆ. Ty masz prawo do głupiego zachowania (od czasu do czasu), ale BĄDŹ PODMIOTEM SWOJEGO RAZ GŁUPIEGO RAZ MĄDREGO – ALBO TRZY DO JEDNEGO (na korzyść mądrości) – ale nie bądź manekinem, brr! bo to jest najgorsze w tej całej grze nazywanej szkołą.

Na koniec starczyło czasu, by poruszyć kwestię podręcznków, skoro odzywają się głosy (odezwał na razie jeden, ale na pewno po jakiejś naradzie, jeśli było inaczej – przeproszę!). - Czy chcecie podręczników, tzn. czy wasi rodzice chcą wdac kolejne parę złotych na coś, co wielkiego pożytku nie przynosi? WIARA RODZI SIĘ ZE SŁUCHANIA. Ko nie chce słuchać, to i podręcznik munie pomoże. A zrsztą za chwilę będzie zainstalowane WiFi w szkole i będziemy mieli podręcznik wielki jak cały świat! Mnie też namawiali,żebym naisał swój podręcznik do religii, ale ja NIE. Piszę go całym życiem, każdą godziną  lekcyjną (porażkami także), pisze o na swoim blogu (dzienniku duszy, dzienniczku itd.).

Komu zależy na pogłębieniu wiary na pewno przyjdzie dzisiaj na Różaniec w kościele (w dowolnej parafii). A co do słuchania i gotowości odpowiadania na szere proste pytania, to dała nam lekcję lekcja dzisiejsza i wczorajsza w kościele, gdy też mało kto chciał odpowiedziec na poważne pytani księdza od „ambony” - „kto ma Internet w domu?”. NIEUFNOŚĆ I ZAMKNIĘCIE NA DIALOG AŻ BUZUJE U NAS.

Kl.6 (4)

Temat – JesteśmyKościołem (jak widać klasa 2-ga była rozstrzygająca w konkursie na temat :-)

– niedzielna msza szkolan (tradycja II RP)

– różaniec, www … karmelitanki, „Carmel”, trzech wielkich świętych z karmelu i ich znaczenie dla całego chrześcijaństwa i ludzkiej Kultury, tytuł Doktora Kościoła itd.

– co ma to z nami wspólnego? -  klasa (część) i szkoła koresponduje ze szkołą i parafią św. Teresy (dzisiejszej, „Małej”, z Lisieux) w Lincoln, Ne, USA

– jak to wszystko się wiąże? W tytule lekcji! Tytuł spina klamrą. Jeśli ktoś się trochę więcej zastanowi i zrozumie choć trochę tajemnicę kościoła (bycie kościołem i w kościele) - przed tym otworzą się wrota ogromnych, świętych, tajemniczych i jawnych, objawionych spraw tego świata i wieczności.

Co do mszy szkolnych, to były tradycją II RP. Moja Mama chodziła na takie, gdy była dzieckeim, i wujek i ojciec i... Szkoły chodziły ze sztandarami i w mundurkach jeśli miały.

Zaśpiewaliśmy „zdrowaśkę” na koniec prosząc św. Teresę, Doktora Kościoła, by pomogla nam zrozumieć tajemnicę, że i my jesteśmy kościołem, aby znaleźć jeszcze jedną ścieżkę do szczęścia osobistego, rodzinego, klasowego, szkolnego itd. Żeby naprawdę stac się homo sapiens (tak, naprawdę wierzę, że stajemy się nim dopiero chyba wtedy w pełni, bo nikt nigdzie indziej „pełni nie ma w ofercie” x.prof.AD... ;)

Przywracanie normalności?! - następuje wśród nas? Chyba tak!

Kl.3 (7)

Chwila cudownej łaski została mi dana, czekając aż przyjdą z zupy, słucham „Guadalajara prayer” i „Pomyłuj mnia Boże” z szemrzącą wodą potoku, a z kieszonki zielonej bluzki polo spoglądał na mnie - wyzierał - różaniec-plecionka sznurkowa ze Lwowa, od świętego Jura. Staję się powolutku prawo-sławnym религиозным, byciem kościoła zaiste ekumenicznego, odnajdującym się tylko w Chryście, a nie w jakichś nie wiadomo czym i co z nakazu? ludzkich jeno tradycji? gdzie nigdy ludzie nie bywali?!

Moja modlitwa stała się ich modlitwą, nie wyłączałem, dołączałem ich, jak wchodzili, stawaliśmy się kościołem... jako staliśmy się w szczerych intencjach naszych rodziców, chrzestnych, całego kościoła, który był świadkiem naszego chrztu... obyśmy jeszcze „tylko” poznali i uwierzyli z mocą całego dostępnego nam rozumu!

Kl.1 (3)

Zmęczenie komplikuje często dobre i najlepsze postanowienia. A to coś z klasą, a to z gniazdkiem elektrycznym, a to z zasobami internetowymi... a to, a to, a tamto. Zmęczenie osłabia kocentrację dobrej woli i postanowień „patrzenia z miłością na nich i na ponad wszystko”.

Ale mam jednak świadomość - i dostalem już dzisiaj jej bardzo dobre potwierdzenie – że sprawy się dzieją na wielu poziomach. Ufff! - co za szczęścię. Całe szczęście? I na koncie ks. prof. AD, w rozmowie o religii i kulturze, o tym, jak człowiek ma być drogą kościoła i w postach/powinszowaniach światecznych terezjańskich dla Lincoln, z wdzięcznością za ich szkołę i parafię i wiarę świętej Teresy. I z prośba o modlitwę.

Złe nastawienia i namawianie się przeciwko szkole i poszczególnym nauczycielom daje się odczuć. I nie sposób uzdrowić sytuacji nie mówiąc o tym, tak jak nie można w historii kościoła przemilczeć okresów prześladowań i Colloseum, przeciwnie, zawsze trzeba mieć je w świadomości (Krzyża) dlatego bł. Jan  Paweł II zapoczątkował w nim Drogę Krzyżową. Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli, a nie – przemilczycie prawdę i dojdziecie do władzy nad innymi.

Kl.4 (0)

Prawie wszystko to samo, z tą różnicą, że kończymy wspólnym śpiewem piosenki księdza Pawła Szerlowskiego, powtarzając zwłaszcza refren „Bóg jest miłością”.

PS.

W nawiasach przy każdej klasie zanotowałem ilu uczniów (z naszej parafii) było na mszy szkolnej niedzielnej, by uwidocznić, zachęcić, odwołać się do „ducha klasy” i do wszystkich rodziców, nauczycieli, babć-dziadków-mieszkańców... Żadnego przymusu, broń Boże.

Dziękujemy za wspólną modlitwę w kończącym się II Tygodniu Wychowania.

Tydzień Wychowania ma związek ze świętem patrona polskiej młodzieży, św. Stanisława Kostki (18.9). Cyprian Norwid był przy grobie świętego patrona i napisał o tym wiersz. Nasi uczniowie rozdawali go rok temu na zakończenie I Tygodnia Wychowania po mszy szkolnej niedzielnej.

Dzisiaj nie sposób nie przypomnieć motta naszej szkoły - „Kto pracował na miłość, ten potem z miłością pracować będzie. To jest szczęście prawdziwe, tutaj innego szczęścia nie masz”, które jest fragmentem innego wiersza Poety „Monolog” (Modlitwy idą i wracają...).  Wiele norwidowskich szkół ma motto z Promethidiona „Piękno na to jest...” i może też rozważa jego sens w tym tygodniu.

W jednej z klas wywiesiłem na tablicy pod tematem o II Tygodniu Wychowania mini-ankietę:

- co to jest wychowanie

- gdzie się dzieje

- jaka sytuacja, zdarzenie zrobiło ostatnio duże wrażenie (opisz jak obrazek)

- co byś/cie wymyślili/zrobili w / i dla szkoły (klasy) w tzw. tygodniu wychowania (bo jak świętować np. Boże Narodzenie to wiemy)

Niewiele usłyszałem w odpowiedzi (a czego się spodziewać): że to opieka i nauczanie dzieci dzieje się w domu, klasie i szkole. O kościele nie wspomnieli.

Józef, katecheta

Rok temu zacząłem, z konieczności, publikować na szkolnej stronie internetowej notatki (zapiski) po katechezach. Była to próba zobiektywizowania (i zaproszenie do obiektywizacji) konfliktowych spraw wokół I Komunii w ówczesnej klasie 2-giej.

Dzisiaj, w nowym roku szkolnym 2012/13 – i nowego wyzwania 1-szo komunijnego i nie tylko - potrzeba obiektywizacji się nie umniejszyła. To sprawa naszego życia i śmierci we wspólnocie lokalnej (szkoła, parafia, gmina). Więc kontynuuję tę praktykę jawności od pierwszego przepracowanego (w pełni) dnia. Ja nie z soli, ani z roli. Znam owce swoje i swoje słabości i moc, co z Wysoka. Fides et ratio.

Kl.2

Temat: Co musi być na każdej lekcji religii?

Odpowiedź klasy:

1. cisza

2. modlitwa

3. Bóg w naszych myślach, sercu, duszy...

4. Rysunek, film, piosenka itp.

Rozstawiam sprzęt, szukam w plikach, znajduję „Barkę”, z Karolem Wojtyłą w kajaku, na tym samym szlaku, co my tydzień temu.

„Patrzcie dzieci, patrzcie uczniowie - Wasi nauczyciele są tu, o tam!, za papieżem, na tym samym jeziorze, w tych samych szuwarach, na szlaku tych samych „Tajemnic światła” :-)”

Od początku dają o sobie znać i już są te same radości i problemy: z radości - takie właśnie odkrycia, z problemów - rozwijanie i zwijanie kabli, spadające ekrany zrobione z mapy i magnesy mocujące... itd. Skoro szkoła nie załapała się do „cyfrowej akcji” szkolnictwa polskiego 2012, takich i pochodnych problemów nam nie ubędzie.

Szukam pomocy dla katechetów wszystkich sal i szkół w necie, na Fb, niczym MIVA dla misjonarzy. Rusz się perypatetyku... cyfrowo dzisiaj.

Mam okienko, bo nie mogę iść do „zerówki”, dopóki koleżanka Mirka nie opanuje sytuacji i nie oswoi się po szkolnemu jej nowa grupa.

Nie mogę też w tym czasie jakoś bardziej się przygotować do kl.4, bo nie mogę mieć gotowców, tylko ramy do wypełnienia! - z nimi.

Kl.4

Ale u nich zgrzytnęło. Więc doszedł zapis, motto pod tematem początku - „Kto łamie zasady, niszczy lekcję, klasę, 'Boga z nami' i świat”.

Cedzenie i przetaczanie śliny między zębami jest czynnością obrzydliwą. Cedzący nie chciał skorzystać z mojej prośby, by poszedł do łazienki załatwić tę potrzebę, więc się nie ujawnił, ale wejście wychowawcy pomogło i wyszli, na rozmowę.

Gdy spytałem klasy, czy oni to lubią, wszyscy byli przeciw - „więc dlaczego mu pozwalacie, on to robi dla was, chce się wam podobać!” Powiedzcie sobie na godzinie wychowawczej, otwarcie „raz przecie”, co lubicie, czego nie itd. TAKIE PATOLOGIE - TO NIE JEST TYLKO PROBLEM NAUCZYCIELI.

Nie zobaczyli więc tego, co miałem dla nich przygotowane, tak to jest. Za to na tej lekcji, w tej klasie, odkryłem nowatorską wymowę dla siebie faktu, że „nie mam górnego garnituru dentystycznego w komplecie?” - tego nie widać, gdy staniesz za uczniami, na końcu każdej klasy, by krzyża i Boga im nie przesłaniać.

Kl.3

Podobnie, inaczej? Grzesiek niszczy ławkę, wpisałem mu to do zeszytu, może nie wyrzuci, kalsa jest świadkiem. Wyrzynał coś w listwie, choć ja byłem o pół kroku za nim podczas modlitwy! Niech się zajmą sobą na godzinie wychowawczej.

Potem chciałem coś szybko z Internetu ściągnąć i przynieść o Pierwszych Piątkach Miesiąca, bo jutro, ale nie tak łatwo znaleźć. Zostało mi poprzestać na słowie i modlitwie w tej intencji. Ciekawe, ile/ilu ich przyjdzie?

Kl.1

Nareszcie w sali z Internetem, OHP, ekranem - jak trzeba i jak być powinno w 2012 w każdej polskiej szkole, klasie!!!

Zatkało mnie dziecię, arogancją nieświadomą, wyuczoną (w tym wieku?), aż co-nie-co głosu uniosłem, by się u niego nie rozwinęło w chroniczną chorobę, rozum mu wróciło, wstał (bo wcześniej, „po co – pytał i siedział dalej”, przeprosił, więc usiadł z powrotem.

Czym się lekcja religii różni od innych? - zagadnąłem zbyt górnolotnie, jak się wnet zorientowałem. Chciałem więc dać przykład, ale nie tak łatwo znaleźć pozytywne przykłady lekcji religii w necie. Wpisałem na Youtube „lekcja religii”, ale to droga donikąd? Choć „jezuicką próbę katechetyczną” polecam. Dla dzieci sprawdzaja się zaś „Teledyski Ziarno” biskupem Antonim Długoszem (za biskupa AD 2012 – dziękujemy Ci Panie).

I ziarno z Opoczna. Przy biskupiej interpretacji znanych piosenek dzieci z klasy pierwszej w Strachówce także chcą tańczyć.

No to już na koniec, chciałem jeszcze zrobić „rozpoznanie ogniem” filmem o Jezusie. Oglądali ok. 5 min. w skupieniu en bloc, ale na pytanie „kto chciałby jeszcze” zdania były mocno podzielone. Jak dla mnie zbyt mocno podzielone i zbyt lekko(ważnie) wyeksplikowane. Dziwne znaki mi dajesz Boże. Od tego samego, aż trzy razy:

1) przedwczesną i przesadną irytację na pytanie „kto potrafi przeczytać z-i-a-r-n-o”

2) wstań - „a po co”

3) nie chce tego filmu

Kl.6

Lista punktów, bez których nie może być lekcji religii ustalili takie:

1) cisza

2) modlitwa

3) zainteresowanie

4) film, piosenka, rozmowa, tekst, scenki itd.

5) zeszyt

Lista piękna, wynikowa. Z ciszy – modlitwa, zainteresowanie ma zaspokoić film itd. Zeszyt – by utrwalić owoce pracy.

Ale z realizacji zapisanych punktów wyszła kicha.

A u mnie bunt prawie straszny – SZKOŁA NIE MOŻE BYC BEZBRONNA WOBEC TYCH, KTÓRZY JA (NAS – KLASĘ, LEKCJĘ...) NISZCZĄ... SZKOŁA NIE MOŻE DAĆ SIĘ NISZCZYĆ – TERRORYZOWAĆ – PRZEZ PATOLOGICZNE ZACHOWANIA (CHORE) JEDNOSTEK.

Kl.5

Kiedy idąc z ciekawością „jak będzie w kolejnej” już zacząłem się zastanawiać nad swoimi zdrowymi zmysłami, następna lekcja mnie otrzeźwiła. Klasa 5. Była taka cisza przez moment początkowy, ten sam moment co w kl.6, że poczułem się zdrowy na ciele i umyśle. Ba! - było w tym doświadczeniu dużo więcej! BÓG PRZEŚWIECAŁ. I lekcja poszła wspaniale.

Aha! - więc to nie ze mną jest coś nie w porządku.

Wspaniale? - no tak, skoro we wprowadzeniu/medytacji do modlitwy pierwszego (i każdego) początku wyskoczyły słowa, że modlitwa to zjednoczenie z Jezusem - pragnieniem, ciekawością (naturalną), wyobraźnią, wychowaniem w rodzinie itd. wszystkimi osobowymi możliwościami poznawczymi i aktualizującymi nasz osobowy byt. Oczywiście, w prostszych słowach, ale ich nie utrzymałem w pamięci. Jedynie sam FAKT.

To odkrycie Jezusa w nas, takie samo głębokie pragnienie miłości, zbawienia.... (On Zbawiający, my zbawieni, of course, ale pragnienie tożsame z natury, istoty, jeśli kto tak woli, z Bogiem Człowiekiem).

Wychodząc po lekcji, dwie dziewczyny przepraszają za coś, czego chyba nawet nie zauważyłem,  bo nie było wcale źle. Choć przecież może być tak i siak w każdej klasie, każdego dnia i na dowolnej lekcji :)

Wyszli, zostałem, notuję. Chce się aż zostać w cichnącej szkole i notować dobro. Ile go dzisiaj było, było, było, wiele, wiele, wiele!!!

Sto lat i Beati śpiewaliśmy, Beacie, co dziś i jutro obchodzi imieniny. I ksiądz zauważył, że na każdej prawie przerwie schodzimy się i na żywo dzielimy sprawami wynikłymi na lekcjach, korytarzu, w klasach. My już tego nie zauważamy, jako wielkiego dobra. Potrzebne jest nam (wszystkim) spojrzenie nieuprzedzonymi oczami, jeszcze jakby z boku, choć już na całego, w sercu spraw. W tym roku bogactwo takiego spojrzenia jest potrójne. Ale szansa!

Czy jednym wielkim dobrem nie jest to, że jesteśmy szkołą, która stała się normalnym życiem, a nie jakimś projektem społecznym, czy realizacją zapisów ustawowych. Samo życie, w którym każdy pełni swoją rolę. Różne powołania i te same powołania, ale jeden cel. Jaki? Rzadko o tym rozmawiamy.

I na koniec propo, propolis?, lub nie a propo(li)s, zapisane już w samochodzie, w drodze powrotnej, ale głęboko odczute za dnia w szkole – jak to się niesamowicie czuje, gdy obok jest ktoś, kto uzgadnia swoje działania i wszystko tylko z Bogiem, w pierwszym rzędzie, a nie z takimi-siakimi ujęciami i zapisami nauk społecznych, projektów (Broń Boże politycznych), psychologicznych i nawet innych, o człowieku.

Soli Deo! - i świat  normalnieje. Także innym, innych, w tzw. Drugim, w wymiarze społecznym. Integralnie.